Так уж случилось, что детство Максима было связано с частыми переездами его родителей. Все было, как в цветном калейдоскопе: родился в Новосибирске, через два года переехали в Узбекистан, а глубокие по сей день корни пустили в белорусскую, полесскую почву в Житковичах, где Максим Горелов пошел в 7 класс средней школы №1.

Самое главное, считает учитель физкультуры средней школы №2 г. Житковичи Владимир Васильевич Прокопович, в жизни у него сбылось: в личном плане все устроил, мечту в реальность воплотил, спортивных побед добился и даже дерево посадил.

Тридцать три года трудится в филиале №16 открытого акционерного общества “Гомельоблавтотранс” Любовь Стреха.

Па выніках работы за мінулы год у лік лепшых працаўнікоў сельгаспрадпрыемства “Бялёў” выйшла і даглядчыца Антаніна Агіевіч. Як зазначыла дырэктар гаспадаркі Валянціна Точка, праца гэтага жывёлавода характарызуецца стабільнасцю, таму і паказчыкі ў яе пастаянна высокія.

Плён сваёй працы загадчык тэрапеўтычным аддзяленнем паліклінікі Ірына Яхно вымярае колькасцю падзяк ад людзей. Дзякуюць Ірыне Міхайлаўне людзі за яе чуласць і прафесіяналізм. Гэтаму быў сам сведкам, калі наведаўся ў паліклініку.

Ведаю дакладна: найбольш паважаны ў звычайных вяскоўцаў чалавек — гэта ветэрынарны ўрач. Да яго ідуць за дапамогай і парадай, калі нешта здарыцца з хатняй жывёлай. Ветэрынар, адданы сваёй справе, ніколі не адмаўляе тым, хто мае патрэбу ў яго дапамозе. Гэта, без перабольшання, асаблівы чалавек, а яго нялёгкая праца выклікае захапленне і ўдзячнасць.

Умела, спрытна развярнуўшыся сярод лужын і пачарнелых гурбаў снегу, —вялікі жоўты аўтобус своечасова, згодна графіка руху, спыніўся на прыпынку. Таўканіна, гармідар, вясёлыя воклікі і жарты. Дачакаўшыся, пакуль чалавечае мора ўтаймуецца ў салоне, вадзіцель зачыніў дзверы і плаўна зрушыў з месца.

Аляксандр Торчык, механізатар КСУПа “Марохараўскі”, годна працягвае хлебаробскую справу сваіх бацькоў. Напэўна, няма такога ўчастка сельгасвытворчасці, дзе б не прыклаў свайго старання і ведаў Аляксандр Мікалаевіч.

Вясковы хлопец Міхаіл Сігай, ураджэнец Петрыкаўшчыны, яшчэ ў дзяцінстве засвоіў ісціну аб тым, што толькі працавіты чалавек, які жыве з мазаля і ўпарта ідзе да пастаўленай у жыцці мэты, можа ў рэшце рэшт стаць кавалём свайго лёсу і шчасця. У вёсцы, дзе ўлетку кладуцца спаць позна, а ў час касавіцы ці выгану кароў на пашу ўстаюць з першымі спевамі пеўняў, да такой высновы прыходзіш хутка. Вось таму ў школьныя гады і вырашыў цвёрда: трэба добра асвоіць адну рабочую прафесію і ўвесь час шліфаваць яе, бо нездарма кажуць, што няма межаў дасканаласці.

З даўніх часоў у нашай Беларусі ў высокай пашане быў культ сям’і. Старэйшыя, а затым і іх падросшыя нашчадкі мудра лічылі, што за сям’ёй, у якой лад і згода, і шчасце заўсёды коціцца, нібы след за колам фурманкі. У вёсцы дзеці шапталі адзін другому: “Глядзі, вунь пайшлі тыя дзядзька з цёткай, што хораша жывуць…”