Збочваю з дарогі і, пахрумстваючы сняжком, напрамкі шыбую сцежкаю да двухпавярховага будынка Мілевіцкай сярэдняй школы.
— Дырэктар на ўроку працы, які праз хвіліну-другую якраз заканчваецца, — адказвае на маё прывітанне дзяжурная тэхнічка. Знаёмлюся з багатай насценнай дакументацыяй установы адукацыі, і праз некалькі хвілін прыходзіць яе гаспадар. Халат, што лоўка, зграбна сядзіць на ім, робіць дырэктара такім простым, прызямлёным, блізкім да вучняў, зямлі і працы на ёй.
— Пачакайце, калі ласка, хвілінку, зараз пераапрануся і прыйду, — паздароўкаўшыся, гаворыць Міхаіл Адамавіч Хаміцэвіч.
Read more