Два дыпломы лаўрэата абласнога агляду-конкурсу сямейнай творчасці “Жывіце ў радасці” атрымалі прадстаўнікі нашага раёна.

Штогадовы фестываль мастацкай самадзейнасці калектываў навучальных устаноў раёна заўсёды праходзіць урачыста, па- святочнаму. Сёлета гэтае мерапрыемства педагогаў стартавала ў пяты раз, і парадавала высокім выканальніцкім майстэрствам удзельнікаў, разнастайным рэпертуарам.

Частица мощей святого Иоанна Крестителя доставлена в Гомельский собор святых апостолов Петра и Павла для поклонения прихожан.

Газета павінна быць прыгожай — лічыць адказны сакратар рэдакцыі Святлана Анатольеўна Чопчыц. Гэта спецыфіка яе працы: сапраўды рабіць газету прыгожай, у прамым сэнсе слова, патрэбна скампанаваць, аформіць, стварыць газетную старонку з падрыхтаваных журналістамі матэрыялаў…

Дык дзе, адкуль і калі бярэ свой пачатак яна – тая дарога ў газету, у журналістыку? А, пэўна, з дзяцінства. Ад бацькоў, якія заўсёды любілі трапнае народнае слоўца. Ад Вільчы, Случы і Прыпяці. Ад лясоў, палёў і сенакосаў. Ад прыпяцкага абалоння з яго неабсяжнай далечынёю і п’янкаватым разнатраўем. Ад белых і чорных, такіх заўсёды загадкавых буслоў…

Ад першага нумара раёнкі і за ўвесь час яе існавання вясковая тэма з’яўлялася на старонках газеты самай пашыранай. Амаль чатырнаццаць гадоў, такі тэрмін працую ў “Новым Палессі”, асвятляць яе выпала мне. Спачатку быў карэспандэнтам сельгасаддзела. Потым стаў яго загадчыкам. Пашанцавала, што пачынаць выпала пад началам такога прафесіянала журналістыкі як Фёдар Ляшкевіч. І цяпер успамінаецца яго навука, як правільна сабраць фактуру для будучага матэрыяла, як збудаваць яго, каб ён спадабаўся.

Для людзей і з людзьмі — такі лейтматыў нашай газеты, якая на працягу васьмі дзесяткаў год імкнецца дайсці да сэрца кожнага чытача, прымусіць яго задумацца над той ці іншай сітуацыяй, прыняць рашэнне не толькі ў думках – у жыцці. І ўвесь гэты вялікі перыяд газета не змяняла свайму крэда: усё, што ёсць у жыцці, мае права мець месца на газетнай паласе. У выніку сабрана восемдзесят вялізных тамоў летапісу Жыткаўшчыны — гэта ўнікальная спадчына, якая стваралася многімі пакаленнямі журналістаў, іх добраахвотнымі памочнікамі-селькорамі, няштатнымі карэспандэнтамі. Вялікая спадчына. Нібы ў люстэрку яна адбівае ўсю шматграннасць жыцця раёна.

Самый главный залог успеха, которого добился по итогам работы за год Туровский городской Дом культуры, — это сплоченность коллектива. Так считает директор названного учреждения культуры Валентина Ярмолич.

У чытальнай зале Жыткавіцкай раённай бібліятэкі напрыканцы чарговага рабочага дня сабраліся яе актыўныя чытачы, работнікі гэтай установы культуры. Перад прысутнымі выступіла дырэктар цэнтральнай бібліятэчнай сістэмы Людміла Кронда, якая падсумавала вынікі работы жыткавіцкіх бібліятэкараў за мінулы 2010 год.

Утульны будынак Мілевіцкай бібліятэкі штодзённа чакае сваіх чытачоў. Менавіта гэтая ўстанова культуры карыстаецца попытам у мясцовых жыхароў, якія маюць добрую магчымасць акунуцца ў атмасферу творчасці. Пры гэтым кожны знойдзе любую кнігу на свой густ.

Людей, влюблённых в народную песню, в деревне Белев собрал вместе народный клуб любителей народного творчества «Вечерина». В центре общего внимания был местный народный фольклорный ансамбль «Веселуха».

С мажорной ноты начали текущий год работники культуры района. Основой для этого стали итоги работы финансово-хозяйственной и творческой деятельности отрасли за прошедший год. Их на общем собрании коллектива озвучил начальник отдела культуры Житковичского райисполкома Сергей АГИЕВИЧ.

— Вясковая бібліятэка ў сучасных умовах адыгрывае не толькі ролю інфармацыйнага цэнтра, але і з’яўляецца месцам для самых цесных стасункаў людзей, — лічыць загадчыца Дзякавіцкай сельскай бібліятэкі Алена Чэркас.

Гэтае перакананне ў Алены Міхайлаўны

Дзякавіцкі сельскі Дом культуры ў мінулым годзе перажыў шарокамасштабную рэканструкцыю. Дзякуючы намаганням будаўнікоў сёння гэта зусім іншая ўстанова культуры – сучасная, адпавядаючая запатрабаванням мясцовых жыхароў.